Mindfulness in actie. Het patroon van het ‘ijverige meisje’. Herkenbaar?
(Artikel)
In een training die ik gaf leren mensen Mindfulness toepassen in een concrete werksituatie.
Eén van de deelneemsters was Els. Zij wilde leren om haar rust beter te kunnen bewaren binnen de veelheid aan werkzaamheden die er op haar af komen. Hieronder kan je lezen hoe aandacht voor lichaamssensaties, gevoelens en gedachten haar daarbij helpt.
Een collega van Els vraagt haar of ze snel iets voor hem wil doen terwijl ze daar eigenlijk geen tijd voor heeft. Ze is iemand die niet graag een ander teleurstelt. En ze is bang dat hij haar als collega minder zal waarderen als ze ‘nee’ zegt op zijn vraag. Bij zijn verzoek gaat ze direct voor op haar stoel zitten, trekt haar schouders naar voren, tilt haar bekken iets op uit de stoel en gaat sneller ademen. Hoewel ze een volwassen vrouw is reageert ze vanuit het patroon van ‘het ijverige meisje’. En ze zegt dat ze het zo snel mogelijk zal doen.
Dit voorbeeld laat zien hoe dat wat ze in haar lichaam voelt en wat zich in haar gedachten afspeelt samen haar houding veranderen.
Haar gewoonte reactie in haar lichaam is
-aanspannen van spieren die bij ‘het ijverige meisje’ horen
-in laten vallen van haar borst en sneller en oppervlakkiger ademen
Het effect hiervan is meer spierspanning en minder ruimte in haar lichaam. Behalve deze spanning neemt ze niet meer waar wat ze voelt en beseft hierdoor niet wat goed voor haar is.
Ik nodig Els uit om niet gelijk te reageren en tijd te nemen om stil te staan bij wat ze voelt.
Onderliggend hieraan zijn gedachten als
-ik hoef niet gelijk te doen wat ik altijd al doe, namelijk het werk direct op me nemen
-ook al voel ik me wat nerveus toch hoef ik niet gelijk te reageren
-Ik mag de tijd nemen om bij mezelf na te gaan of ik het wel of niet kan doen
-ik mag stilstaan bij wat ik voel
Hiermee kan iets van de druk worden losgelaten die haar gewoonte patroon op haar legt.
Het gevolg is dat er ruimte ontstaat om waar te nemen wat ze in het hier en nu werkelijk voelt. Ze merkt opdat ze meer mogelijkheden heeft dan ijverig aan de slag gaan.
Wanneer ze rustig blijft zitten en eerst eens bij zichzelf nagaat of ze dit wel wil, realiseert ze zich wat er onder haar reactie ligt: ze voelt een terug trekkende beweging, ze voelt dat ze zenuwachtig en onrustig wordt, ze voelt de angst voor afwijzing, ze voelt de onrust in haar buik.
Door deze signalen waar te nemen gaat ze erbij stil staan dat ze dit werk er nu eigenlijk niet bij kan hebben.
Doordat ze zichzelf meer gaat waarnemen ontstaat er ook ruimte voor andere gewaarwordingen. Naast haar angst neemt ze nu ook waar dat ze oogcontact heeft met haar collega en laat zijn vraag om hulp tot zich doordringen. Dat maakt een gevoel van verbondenheid bij haar wakker , ze voelt compassie en in haar rust herkent ze ook haar gevoel van eigenwaarde. Van daaruit kan ze met een gerust hart en in goed contact met haar collega haar grens aangeven of samen zoeken naar een oplossing .